I përhershëm në strategjitë kombëtare të turizmit, qëkur këto nisën të hartoheshin, turizmi bregdetar mund t’i ketë sjellë Shqipërisë të ardhura të konsiderueshme, sepse shumica e frekuentuesve të plazheve tona ishin shqiptarë nga jashtë kufijve. Mirëpo sikurse e kemi thënë që në editorialin e numrit të parë të revistës Travel (Maj 2011), shtegtimi patriotik i kosovarëve drejt Shqipërisë po ulet gradualisht, e këtë e konfirmoi edhe INSTAT, sipas të cilit, vetëm gjatë Korrikut 2017, në krahasim me një vit më parë, në vendin tonë erdhën 33% më pak pushues nga Kosova. Në jo pak raste të zhgënjyer nga diferencimi në shërbime, dyndja e tyre krijoi idenë e një turizmi të përjetshëm, duke e shtyrë biznesin e ndërtimit drejt një krimi thuajse të pazhbëshëm: shëmtimin e qyteteve. Metastazat e betonit e kanë zgjeruar shkatërrimin mjedisor në secilën perlë të banuar përgjatë 400 km bregdet, duke i kthyer disa prej kryeqendrave, si Durrësin, Vlorën dhe Sarandën, në qytete fantazëm me përbindësha - bunkerë të frikshëm që hanë pyje dhe male e në të cilat, në këtë Tetor të ngrohtë, nuk gjendej turist që të ndizte një dritare, ndërsa ne pretendojmë zgjatjen e sezonit turistik deri në 10 muaj. Dhe nëse komentet negative të turistëve të huaj në TripAdvisor duken dashakeqe, një natë e kaluar në të ashtuquajturat hotele të bregdetit kundrejt kushteve dhe çmimeve të papërshtatshme, është provë se sa jostrategjike vazhdojnë të jenë investimet e biznesit të betonit në territorin e një shteti që nuk arrin ta shtrijë sovranitetin e tij territorial, në kuptimin më të drejtpërdrejtë të fjalës.

Të gjithë e dimë dhe jemi dëshmitarë të ndryshimeve të mëdha që po bën Shkupi, sidomos me qendrën e tij historike e cila është shndërruar thuajse plotësisht duke u mbushur bollshëm me ndërtesa e institucione qeveritare e publike, me statuja buste e monumente krejtësisht e të reja heronjsh, prijësish të vjetër, kryesisht të sajuar e të paqenë, me qëllimin e vetëm për të krijuar një histori vazhdimësie që do ta shpinte atë në kohët e lashta e të lavdishme të Aleksandrit të Madh, për të cilin fatkeqësisht nuk kanë asnjë gjurmë përveç emrit . Ndonëse kjo është një përpjekje donkishoteske me historinë, këmbëngulja e Maqedonisë është për t`u admiruar, sepse kërkon të krijojë një identitet që nuk e ka.