Jam nisur për në Oslo, është dimër, dëbora e akulli kanë veshur çdo gjë rreth e rrotull. Treni  na shoqëron që nga nisja, stacioni i Lillehammer, qytetit të lojrave olimpike dimrore të vitit 1994. Kujtoj që Falk-u, një nga miqt e mi të shumtë Norvegjezë më pati  thënë, që liqeni ka një shtrirje gjatësore prej 100 km. E kujtoj mirë këtë sepse, kishim biseduar për banorë më të rinj të qytetit të tij, të saporardhur, kryesisht nga Hollanda e Spanja  që kishin organizuar një garë 100 km me patina në akull përgjatë tij. Këto tre vitet e fundit popullsia e Norvegjisë ka pësuar rritje, janë 5 milion banorë, kjo për shkak të emigracionit nga vendet e prekura nga kriza në Europë.  Disi i çuditshëm më duket vendimi i qeverisë Norvegjeze, që të përdorë vetëm 4 % të të ardhurave nga industria e hidrokabureve. Arsyeja që të krijojë rezerva monetare për brezat e ardhshëm. Norvegjezët i kanë thënë me referendum dy herë “jo” futjes në Bashkimin Europian. Në vitet 50, ajo kishte qenë një nga vendet më të varfra të Europës dhe kishte përfituar ndihma nga Kombet e Bashkuara. Por gjithçka ndryshoi në vitet 1960, kur fati i kishte buzëqeshur me zbulimin e rezervave hidrokarbure. Ato kanë bërë që ajo të renditet ndër 5 vendet me standartin më të lartë në Europë.

 Ideja se do të udhëtosh për në Berlin të çon vetvetiu në mendje dy gjëra; Murin e Berlinit dhe Portën e Brandenburgut, dy detaje që i njeh çdokush, edhe nëse s’ka qenë asnjëherë në Berlin, ashtu siç njohim Kullën Eifel ndonëse s’kemi qenë në Francë apo siç njohim Statujën e Lirisë megjithëse s’e kemi vizituar kurrë Amerikën. Mirëpo, duke qenë se të paktën këtë herë një pengesë tjetër të shoqëron kudo e nuk të lejon që të zbulosh më shumë nga ky qytet shumë interesant, është fakti se ne po shkojmë në panairin e turizmit, që do të thotë dyzimi është i madh; ta harxhojmë  kohën duke parë  gjithë botën të mbledhur në një vend, apo të shohim sa të mundemi prej Berlinit, që është një joshje jo e vogël. Megjithatë edhe këshillat që morëm me vete prej atyre që kishin jetuar me vite në Berlin, nuk ishin fjala vjen “mos lini pa e parë Bundestagun” apo Brandenburgun”, por: “Bëni një xhiro në Alexander Platz, apo në Potsdamer Platz.

Nuk ka rëndësi se kur e viziton Venecian. Kurdo që ta marrësh rrugën drejt saj, ajo do të jetë gjithmonë magjepsëse. Seç ka një vel që e mbështjell, e  bën sugjestionuese, tërheqëse, të mistershme, të thellë, jo vetëm prej ujrave, të largët e të dëshirueshme si një femër që nuk  ke arritur ta pushtosh dot, e që e ke ëndërruar gjithë jetën. Ne e vizituam një ditë të ftohtë dimri, me qiell gri e shi të situr në borë,  si për të bindur veten se ajo mund të ishte e bukur edhe në një ciknë të tillë, se s’kishte nevojë për dritat vezulluese të festës së Vitit të Ri që sapo kishte hyrë, se s’kishte nevojë as për ngjyrat marramendëse të Karnevaleve, e nuk kishte nevojë as për turmat e pafund që mësyjnë sheshin San Marko, pranverë-vjeshtë, aq sa s’ka vend as për pëllumbat. Donim ta shihnim Venecian në gjendjen e saj më pak tërheqëse të mundshme, si ajo e gruas së pastolisur që me një lidhëse të thjeshtë  ka lidhur flokët e po bën punët e shtëpisë, dhe është prapë e bukur. 

E përmendur largazi nëpër librat e historisë, ndonjë bisedë e rastësishme, një mik i largët i cili studion aty, nxitjet e shpeshta nga miqtë e rinj, Polonia u kthye në një destinacion për të mos u humbur. Bileta e printuar e futur mes pashaportës Biometrike, një valixhe gjigande, që tërhiqej zvarrë, stërmbushur me rroba për të përballuar dimrin e ashpër Polak, ishin episodet e para të udhëtimit të shumëpritur.