Ulqini, një rrëfim për qytetin dhe njerëzit

Ulqini, një rrëfim për qytetin dhe njerëzit

on Thursday, 03 May 2012. Posted in Destinacione

Qyteti në një ditë pranvere, në prag të sezonit turistik

Ulqini, një rrëfim për qytetin dhe njerëzit

 Kozeta Bruçi

Më 1961 Ulqini renditej ndër vendet e para të rajonit, përsa i përket të ardhurave të turizmit, kurse sot ndër të fundit. Këtë fakt nuk e ndryshon as e dhëna tjetër, se Ulqini është qyteti me sipërfaqen më të madhe afër detit. Problemet e turizmit në Ulqin nisin që nga mungesa e përvojes në regjistrimin e taksës turistike, mungesa e një plani hapësinor dhe strategjik për Ulqinin, mungesa e koordinimit mes qeverisjes vendore dhe asaj qendrore, mungesa e investimeve të huaja, aftësimi i personelit si dhe krijimi i grupeve të punonjësve në pritje të turistëve.

Keto të dhëna u referuan në konferencen e katërt shkencore ndërkombëtare me temë “Perspektiva e zhvillimit ekonomik rajonal nën optikën e zhvillimeve ekonomike lokale dhe ndikimi i sektorit të turizmit në to“.

Turizmi shfaq cilësinë e tij dhe në funksionimin e hotelerisë. Para viteve ‘80, u është dhënë përparësi investimeve ruse, sipas një vije politike denigruese të qeverisjes vendore të asaj kohe në Malin e Zi. Kjo dëmtoi biznesmenët ulqinakë, duke i kuafizuar ata në maksimum, deri në mbylljen e aktivitetit. Sot shihet të jetë përmirësuar ky sektor, por ndërtimet e ulqinakëve në hoteleri ende nuk janë në nivele për të pritur fluksin e madh të turistëve me të cilin përballet qyteti.

Vetë kryetari i komunës, Nazif Cungu, në konferencën e sipërpërmendur thekson faktin se pret aporvimin nga qeveria qendrore për ndërtimin e një hoteli të madh në Ulqin Në një hotel të nivelit mesatar, qëndrimi së bashku më dy vakte në ditë, për një person kushton 28-30 euro.

Po të pyesësh ulqinakët se me çfarë jetojnë, ata shprehen: “Me të ardhurat gjatë sezonit turistik të verës dhe me bujqësi“. Por teksa viziton tregun e fruta-perimeve në Ulqin mëson nga fermerët apo shitësit, se dominojnë prodhimet e importit dhe çmimet janë pak më të larta se në Shkodër. Është paradoksale kur thuhet nga specialistët se 1 ha tokë bujqësore në Ulqin, për nga rendimenti është e barazvlefshme me 1 ha tokë në Vojvodinë, dhe të mendosh se Ulqini ka 12 mijë ha tokë, nuk është e vështirë të nxjerrësh konkluzionet për zhvillimin e bujqësisë në këtë qytet.

* * *

Jeta në Ulqin nis pas orës 9 të mëngjesit. Mjaft dyqane hapen dhe më vonë për t’u mbyllur disa prej tyre në orën 23.00. Shërbimi është tejet i kulturuar, sidomos ndaj vizitorëve, por dhe çmimet nuk të befasojnë më nivele të larta. Ende janë të pranishme investimet kinëze, kryesisht tek mallrat industrial, e vetëm së fundmi është kërkuar kontroll mbi cilësinë e tyre.

Në raport me qytetet bregdetare në Shqipëri, Ulqini të befason më pastërtinë në çdo cep të tij. Si duket në ketë drejtim kultura e krijuar meriton vlerësimin maksimal. Në Ulqin dëgjon të komunikohet në dy gjuhë. Në dyqane punonjëset pasi identifikojnë përkatësinë, komunikojnë në gjuhën që flet klienti. Numri i popullsisë në Ulqin ka shkuar në 27 mijë banorë. Nëse dikur shqiptarët zinin 85% të popullsisë, sot ata zenë 80% të saj. Emigrimi dhe ulja e numrit të lindjeve, janë dy arsyet kryesore qe e kanë ndryshuar ketë raport.

Në Kalanë e Ulqinit mund të hyhet nga veri-lindja ose nga gjiri nëpër portën kryesore. Këtu gjendet Tregu i Robërve, ku dominon Kulla e Balshajve (shek. XII), në të cilën është e vendosur Galeria e Arteve.

Përballë galerisë gjendet Muzeu Etnografik. Kah jugu, afër detit, përballë njëra-tjetrës, janë dy ndërtesa madhështore: Pallati i Ballshajve dhe Pallati e Venedikut. Në anën përëndimore të qytetit të vjetër është kisha ortodokse e Shën Nikollës. Në periudhën e sundimit osman, kisha ishte e shndërruar në xhami, por në vitin 1890 përsëri u kthye në kishë, në kujtim të dëshmorëve të luftës së vitit 1878.

Xhamija e Pashës, u ndërtua në vitin 1719. Në afërsi të xhamisë janë hamamet turke, të vetmet objekte të këtij lloji në Malin e Zi. Në pjesën veriore të qytetit janë dy kisha të tjera. Njëra prej tyre, sikurse edhe ajo në qytetin e vjetër, mban emrin e Shën Nikollës dhe është e ndërtuar në përfundim të administratës turke në Ulqin.

Në kala takon Ismajl Bushatin, një pasardhës i familjes së madhe të Bushatlinjve të Shkodrës. Ai konsiderohet sot si heroi i kalasë së Ulqinit. Në vitin 1979, kur ra tërmeti i madh, qeverisja malazeze donte të përfitonte nga fatkeqësia natyrore për të nxjerrë shqiptarët jashtë kalasë. Ismajli nuk u thye para presionëve dhe përballjeve të vazhdueshmë më policinë, as para joshjeve qe kapnin vlerën e 5000 eurove sot, të cilat askush nga të larguarit nuk i përfitoi. Ai qëndroi aty 2 vjet pa ujë dhe drita, së bashku më familjen e tij, dhe nuk e lëshoi kalanë. Më pas u la i lirë të jetonte, pasi u konsiderua i pathyeshëm dhe këmbëngulës. Sot në kalanë e Ulqinit jetojnë 35 familje. Në brendësi të saj ka disa restorante, të cilat kanë ruajtur traditën e hershmë, një kusht i domosdoshëm që e kërkojnë dhe vetë turistët.

Sa i takon jetës së natës, ajo merr gjalleri vetëm në stinën e verës. Tani në pranverë daljet vijojnë deri në orën 22.00. Më pas qyteti boshatiset nga njerëzit.

0.0/5 rating (0 votes)

Hits

18325

Leave a comment

Please login to leave a comment. Optional login below.