Drejtuesja e misionit arkeologjik italo-shqiptar, vendosur në Durrës që prej vitit 2003, tregon problemet më të prekshme të qytetit me trashëgiminë. Ritmet e urbanizimit, ndërtesat e larta, shkatërrimet e mbetjeve arkeologjike, e në fund mungesa e një vetëdije qytetare për ta ruajtur këtë pasuri

For René Redzepi, champion of Nordic cuisine and forager par excellence, this year's list of the 50 best restaurants makes for very pleasing reading indeed: Noma, in Copenhagen, has been crowned the world's best place to eat for the third year in a row.

For his counterparts in Britain, however, the results – unveiled on Monday night at London's Guildhall – may prove more indigestible. Only three UK restaurants have made it into the top 50, the joint-lowest number in the list's 10-year history. And, for the first time, not one of them is in the top five. The Guardian

Stina e bukur e pranverës i jep mundësi më së miri kryeqytetasve të kalojnë një fundjavë në natyrë larg streseve të përditshme të jetës urbane. Pavarësisht dëshirës së shumë njerëzve për të kaluar një ditë në natyrë, mundësitë që të ofron Tirana janë të pakta, por jo të pamundura. Për t’u argëtuar në ditët e bukura të stinës së luleve do të  zgjedhim Pezën. 

 Durrësi is the second largest city in Albania, the biggest port and the hub of the railroad system. It is one of the most ancient cities in Albania. Known by name of Epidamnus, it was established in the year 627 B.C. by colons coming from Corinth and Corcyra. Later on, the name changed to Durrahium (according to mythology the nephew of Epidamnus). During this period, the city flourished and became the main port of the Eastern Adriatic. Between the 1st  and the 3rd  centuries, it played a major role as a trading centre along the ancient Egnatia road, which connected Rome with Byzantium. 

Nuk ka rëndësi se kur e viziton Venecian. Kurdo që ta marrësh rrugën drejt saj, ajo do të jetë gjithmonë magjepsëse. Seç ka një vel që e mbështjell, e  bën sugjestionuese, tërheqëse, të mistershme, të thellë, jo vetëm prej ujrave, të largët e të dëshirueshme si një femër që nuk  ke arritur ta pushtosh dot, e që e ke ëndërruar gjithë jetën. Ne e vizituam një ditë të ftohtë dimri, me qiell gri e shi të situr në borë,  si për të bindur veten se ajo mund të ishte e bukur edhe në një ciknë të tillë, se s’kishte nevojë për dritat vezulluese të festës së Vitit të Ri që sapo kishte hyrë, se s’kishte nevojë as për ngjyrat marramendëse të Karnevaleve, e nuk kishte nevojë as për turmat e pafund që mësyjnë sheshin San Marko, pranverë-vjeshtë, aq sa s’ka vend as për pëllumbat. Donim ta shihnim Venecian në gjendjen e saj më pak tërheqëse të mundshme, si ajo e gruas së pastolisur që me një lidhëse të thjeshtë  ka lidhur flokët e po bën punët e shtëpisë, dhe është prapë e bukur.